جزیره ایستر که در فاصله 3600 کیلومتری غرب خاک اصلی کشور شیلی واقع شده است بیشتر بخاطر تندیس‌های ۴۰۰ ساله عجیب باستانی خود معروف است. به این تندیس‌ها که در راستای کرانه دریا به خط ایستاده‌اند موآیی گفته می‌شود.
ساکنان اولیه این جزیره طبق DNA گرفته شده از استخوان‌ها ریشه پلی نزیایی دارند. و به احتمال قوی آنها از جزایر مارکوس و در سال ۳۱۸ میلادی به این جزیره آمدند. (آزمایش کربن از نی‌های یافت شده در یک قبر این را تأیید می‌کند). گمان می‌شود که مهاجران اولیه که احتمالاً در دریا گم شده بودند، به تعداد کمتر از ۱۰۰نفر و در چند قایق به این جزیره آمدند. در زمان ورود آنها بیشتر جزیره جنگلی و پر از پرندگان بود و شاید مهمترین منطقه برای پرورش پرندگان در منطقه پلی نزیا بوده‌است.
مردم ایستر در طول تاریخ سیستم خط تصویری ویژه خود بوجود آوردند. دست‌نوشته‌های آنها نیز مانند ابعاد دیگر جامعه دور افتاده و مرموزشان هنوز قابل فهم نیستند. هرگز روی جزیره بیش از ۷۰۰۰ نفر زندگی نکرده‌اند. حدوداً بعد از سال ۱۶۰۰ م فرهنگ آنها به‌طور ناگهانی و با شدت رو به زوال نهاد.
مهمترین مظهر فرهنگی جزیره ایستر، موآیی‌ها یا مجسمه های سنگی بسیار بزرگ هستند که ۲۸۸ مجسمه روی سکوهای عظیمی به نام آئو، ایستاده‌اند. فاصله این سکوها از هم حدود یک و نیم مایل است؛ و یک نوار تقریباً سراسری به دور جزیره بوجود آورده اند. ۶۰۰ موآی دیگر که در مراحل مختلف تکامل هستند، در سرتاسر جزیره پراکنده‌اند. حتی در معادن و کنار جاده‌های قدیمی و کنار ساحل نیز می توان آنها را دید . بسته به اندازه و وزن موآی‌ها، تخمین زده می‌شود که بین ۵۰ تا ۱۵۰ نفر برای حمل آنها توسط غلطک‌های چوبی و سورتمه روی آن نیاز بوده است در صورتی که هیچ نشانه یا مدرکی وجود ندارد که نشان دهد این گونه ابزار در این جزیره و سرزمین وجود داشته تا کنون پیدا نشده است .
این مجسمه ها که نام سنتی و باستانی آن ها “موآی” (moai) است، بین سال های ۱۱۰۰ تا ۱۵۰۰ بعد از میلاد مسیح، از سنگ های آتشفشانی و توسط مردم پولینزیایی باستان ساخته شده است. این مجسمه ها از نظر اندازه با هم متفاوت هستند و بزرگترین آن ها حدود ۱۰ متر ارتفاع دارد. گرچه اهمیت این مجسمه ها و دلیل ساختنشان هنوز هم مثل یک راز باقی مانده است، اما به نظر می رسد موی ها به عنوان نمایندگانی از از اجداد بومیان این منطقه بوده اند. افراد قبیله احتمالا هر بار که یکی از بزرگان قبیله از دنیا می رفته، یک مجسمه را به یاد و نام او برش می داده اند.
طی سال ها گذشته و از زمانی که این سر ها توسط مهاجران اروپایی در سال ۱۷۲۲ کشف شدند، عکس های بیشماری از این مجسمه گرفته شده است و مطالعات گسترده ای توسط دانشمندان بر روی آن ها صورت گرفته است. در یکی از اولین کاوش هایی در سال ۱۹۱۴ در این منطقه انجام گرفت، مشخص شد که این سرها به بدن هایی متصل اند که در زیر زمین پنهان شده اند. دلیل پنهان شدن بدن این مجسمه ها در زیر زمین، فرساش طبیعی و رانش زمین این جزیره در گذشته عنوان شد.
مجسمه هایی که منتقل شده اند دارای پایه هایی بزرگتر اهستند و در لبه های آن ها شکستگی مشاهده می شود و این موضوع احتمال کشیده شدن آن ها بر روی زمین را بیشتر می کند. نظریه دیگری که در اینباره بیان شده است ، می گوید شاید این مجسمه ها توسط ارابه هایی به مقصد منتقل شده اند و در آنجا توسط طناب هایی به حالت ایستاده قرار گرفته اند.
این جزیره از سال 1955 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت و در حال حاضر حدود 6500 نفر جمعیت دارد. تا به حال محققان و دانشمندان زیادی روی مجسمه های این جزیره کار و تحقیق کرده اند و بر اساس تحقیقات آن ها، طول بزرگترین مجسمه موآی حدود 10 متر تخمین زده شده است اما تمام آن ها ابعاد بزرگ و غول آسایی دارند. گفته می شود که قدیمی ها این مجسمه ها را برای حفاظت از منطقه شان ساخته و رو به دریا قرار داده اند و در تئوری های اولی که درباره ی آن ها داده شد، ردپایی از فرا زمینی ها و بیگانگان فضایی که آن ها را به این جا آورده اند در میان بود در صورتی که چنین نیست و مشخص شده که موآی ها فقط به اعتقاد و باور مردم و ساکنان قدیمی این جزیره ساخته شده اند.
منابع :
دانشنامه آزاد ویکی پدیا
مجله گردشگری الی گشت
سایت نمناک
سایت بیتوته
سایت thevintagenews
